Een man en een vrouw in de kamer, een verhaal vertellend met hun bewegingen. Een verhaal geïnspireerd door de leefkamer van een ander. ‘Mag ik deze plaats van u?’ Baldadige spieren, een zachte hals. Geruisloze wind door de beweging van hun lichamen. Voeten trekken een spoor over het tapijt. Lichamelijke beelden, die de perceptie van een dagdagelijkse kamer wijzigen. Nabijheid en intimiteit. Beweger en kijker wisselen een blik. Aanraking met de schouder van de persoon naast mij. Kijkend naar de man en de vrouw, temidden van de kamer. Knus. Kwetsbaar.
‘Vous permettez?’ is een dansvoorstelling die in huiskamers speelt. Wat de dansers van de bewoners en het publiek nemen door zich in hun huiskamer te integreren, geven ze terug in een nieuwe perceptie.
°
Dans en creatie: Thomas Devens en Anabel Schellekens
Dramaturgie: Guy Cools
Video/beeld: de Filmfabriek (Kurt d’Haeseleer en Bram Smeyers)
Organisatie:
inti i.s.m. CC Genk, met steun van Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap en provincie Limburg
°
Voorstellingen:
première: januari 2006 Dilbeek, CC De Westrand
Meer dan 70 voorstellingen in huiskamers over heel Vlaanderen, een café, een architectenbureau, een galerij en een studentenkot. We steken de landsgrenzen over en spelen in Londen in het kader van Sum/Some of the PARTS, in Maastricht (Cement Festival) en in Calais (Le Channel, Liberté de Séjours voor Laika).
°
Guy Cools over Vous Permettez?:
De ingrediënten van een voorstelling.
Vous Permettez ? Een uitnodiging. Een vraag om toegelaten te worden. Om tijdelijk de private woonplek open te stellen als publieke, theatrale ruimte. Om de traditionele afstand tussen scène en publiek, de fameuze `vierde wand`, te overbruggen en de dansers te ervaren op raakafstand waardoor de blik inzoomt op elk lijfelijk detail.
De choreografische ruimte definieert zich als een tussenruimte tussen twee lichamen die elkaar en hun omgeving aftasten. Het duet als geprefereerd kernmoment van de danservaring. Het twee in één zijn. In het synchrone en het contrapunt. In de herhaling en de vertaling. In het eigene en het andere. Het zoeken naar een eigen (artistieke) identiteit gebeurt het best in dialoog met een partner. Het bewegingsmateriaal ontwikkelt zich uit het doorgeven en vertalen naar elkaar toe. Een sensuele tango van elkaar net niet aanraken. Een duet van vertrouwen op de anders aanwezigheid. Een gestileerde omhelzing. Inti. Intimiteit. Thomas en Anabel.
« Als ik … ». Peter Verhelst. Een gedicht als brontaal voor beweging. “In all poetry words are a presence before they are means of communication.” (John Berger). Een dansvoorstelling heeft de ambitie om dat `poetisch heden` te vatten, en zoekt daarvoor een uniek verband tussen het geheugen van het lichaam en de aanwezigheid van danser en toeschouwer, hun ‘presence’. Achter de tekst van Verhelst gaan andere teksten verscholen, in lagen, als een palimpsest, als een virtuele bibliotheek van vormen en inhouden die over en onder elkaar kunnen worden geschoven : Gaston Bachelard, Sophie Calle, Harry Mulisch, … Het lichaam absorbeert en transponeert de taaltekens in lichaamstaal.
Een televisie. Als kast. Als licht- en geluidsbron. Een zwart-wit herinnering aan een andere tijd en een andere ruimte. Een poëtische stoorzender. Het beeldscherm als membraan, als huid. Kurt d’Haeseleer’s video is de derde, aanwezige partner die de intimiteit versterkt of verstoort. De aandacht opeist of verstrooit. Het tijdsverloop mee orchestreert. De ruimte inkrimpt of vergroot.
Vous permettez ? Mag ik ?
… Naast u komen zitten ?
… Deze dans bij u ?
°
reacties publiek:
“Ik vond (en ik niet alleen) het een mooie voorstelling, intiem, geladen, met fris bewegingsmateriaal, mooie video en goede muziek.” (12/2/06)
“Ageless performers/ A joy to watching/ Them move/ so close to us/ I wish one night/ they come in my living room. (14/1/06)
”Boeiend, intrigerend, mooi,… Bedankt voor deze kennismaking met een totaal nieuwe wereld” (28/1/06)
“So much movement, in such a small space” (28/1/06)
“Fascinerend, kwetsbaar, rijke beelden, mysterieus, associatief, zo veel dimensies in zo’n kleine ruimte.” (18/3/06)
“Jow Jow Picasso of zo/ je kan wel flippen op de flow/ maar niet dippen aan’t niveau/ Het was een zalige show! En tot de volgend keer bro!” (21/4/06, Nathan, 13 jaar)
“Mooi vonden ze’t wanneer/ zij zo houden-van- deed/ met haar armen en/ hij wegdook” (17/11/06)
“Nog nooit heb ik zo een mooie dans gezien! Bravo;” (18/11/06)
“Verrassend zonder meer!” (19/12/06)